Ruhlarımızı dinlendirmek

Bayramın son 2 gününü biraz gezmek,eğlenmek, biraz deniz havası almak ve en önemlisi bolca ruhumuzu dinlendirmek için Çeşme'de geçirdik. (Çeşme konusuna ayrıca değineceğim!) Bu arada "Nedir bu ruhu dinlendirmek? Yeni moda bir tabir mi?" dediğinizi duyar gibi oldum.Bilenler bilir, anlatılır. Ben de üniversite sınavlarına hazırlandığım dönemde Sunay Akın'ın radyo programlarını dinlerken duymuştum, burada da yeri gelmişken paylaşmak isterim :

Meksika'da Inka tapınaklarına çıkmak isteyen bir grup Avrupalı arkeolog, birkaç yerli rehberle yola koyuluyor. Dağın tepesinde bulunan tapınaklara giden uzun yolu, kısa bir sürede yarılıyorlar. Aynı hızla tempoyla biraz daha yol aldıktan sonra, yerliler kendi aralarında konuşup birden yere oturuyor ve böylece beklemeye başlıyorlar. Tabii Avrupalı arkeologlar buna bir anlam veremiyorlar.

Saatler sonra, yerliler kendi aralarında konuşup tekrar yola koyuluyorlar ve sonunda tepenin üstündeki görkemli Inka tapınaklarına geliyorlar.

Arkeologlardan biri, yaşlı rehbere soruyor, "Hiç anlayamadım, niye yolun ortasında oturup saatlerce yok yere bekledik? " Yaşlı rehberin cevabı o kadar güzel ki;

"Çok kısa sürede çok hızlı yol aldık, ruhlarımız bizden çok uzakta kaldı. Oturup ruhlarımızın bize yetişmesini bekledik..."

Aynen öyle! "Ruh" kavramı hayal ürünü bir kelime değil. Bizi "biz" yapan, bizi "insan" kılan ruhlarımız. "Ruh" kavramı sadece belli dinlerin, belli inanç sistemlerinin veya sadece sanatın konusu olmakla kalsa "Ruhbilimi" adı verilen bir bilim dalı olmazdı heralde.Türk Dil Kurumu 'nun Genel Türkçe Sözlük'te "bilim" kavramına getirdiği açıklama; "Evrenin bir bölümünü konu olarak seçen, deneysel yöntemlere ve gerçekliğe dayanarak yasalar çıkarmaya çalışan düzenli bilgi" dir.Evet, ruh bilimi gerçekliğe dayanır.Öyleyse "Ruh" kavramı gerçektir.Bedenlerimize hayat veren, hayatlarımıza anlam katan ruhlarımızı görmezden gelmek kendimize yaptığımız bir haksızlık değil mi? Günlük işlerimizle uğraşırken ruhlarımızı o kadar yoruyor, o kadar zorluyoruz ki yaptığımız işlerde ne kadar başarılı olursak olalım, elde ettiğimizde mutlu olacağımızı umduğumuz maddeleri elde edersek edelim hep içimizde "Birşeyler eksik, ama ne?" duygusu baki kalıyor. Tyler Durden'in dediği gibi :"Bir zamanlar sahip olduğunuz şeyler artık sizin sahibiniz olur." İstediğimiz: Hiçbir zaman kusursuz olmamak. Ve yine dediği gibi: "Kurtar beni Tanrım, kusursuz ve tamamlanmış olmaktan kurtar!" Hergün ama hergün birşeyleri tamamlalamaya çalışırken aslında birşeylerin eksildiğini göremiyoruz.

Bazen tüm zamanımızı ve enerjimizi o eksiği bulabilmek için harcıyoruz.Evet, sabah veya akşam kalkıyoruz, işe/okula gidiyoruz.Eve dönüp ruhumuzun hızını yavaşlatana kadar (dikkatinizi çekerim "dinlendirene kadar" demedim) binlerce görev tamamlıyor, bunlar için binlerce engel aşmak zorunda kalıyoruz.Sabah işe yetişebilmek için planlanan saatte uyanmak, otobüsü-servisi kaçırmamak, trafik her daim yoğun olduğu için ekstra yoğun olmamasını dilemek, yöneticimizin,patronumuzun kendi görevlerini tamamlayabilmek için bize verdiği görevleri bitirmek, telefonlara, e-postalara cevap vermek, toplantılara katılmak, raporlar hazırlamak, plansız ziyaretçilerle ilgilenmek, hep mutlu görünmeye çalışmak (gerçekten işinde mutlu olanlar kızmasın-ben de mutluyum ama zaman baskısı strese neden olan en büyük şey!), sürekli öncelikleri sıralamak, tercihler yapmak, küçük büyük kararlar vermek, kararlar vermek... Sonra koşarcasına işten çıkıp dönüş eve dönüş yoluna koyulma, akşam ne yeneceğiyle ilgili düşünceler, planlar...Zaman kalırsa (bana kalmıyor!) dışarda birşeyler yapma veya eve gidip tv izleme, internette zaman geçirip başkalarının hayatlarını gözlemleme düşünceleri... Henüz bugünü sonlandırmadan ertesi günün sancıları, endişeleri... Bu koşturmaca içinde bedenimizi dinlendirmeye yeterince zaman bulamıyorken ruhumuzu dinlendirmeye zaman bulabilmek olanaksız gibi görünüyor.

Ruhlarımız herşeye rağmen bedenlerimize gerçek anlamda can vermek ve yaşamlarımızı anlamlandırmak için bizi bekliyorlar.Yapmamız gerekense çok basit; dönüp arkamıza bakmak ve koşup ruhumuzu kucaklamak!