Çok, çoook farklı bir duyguymuş...İnsanın oğlundan, yavru kuşundan bir çiçek alması kadar mutlu eden, benzer başka bir duygu yokmuş! Üstelik minik erkek bunu kırk yıldır yapıyormuş gibi, içinden geliyormuş gibi yapıyorsa tadından yenmiyormuş!
Boralikam ilk çiçeğini bana İzmir'de verdi. Çiçek, kitabımın arasında (İnsan Coğrafyası Atlası) İstanbula'a, eve kadar geldi. O kadar, o kadar değerli ki... Yıllar sonra kitabı açıp bu çiçeği gördüğümde kimbilir neler hissedeceğim?
Hep böyle ince, romantik ruhlu biri ol canım oğlum. Ağladığımı sandığında (numaradan sana cilve yaparken) ağzıma emziğini tutuşturup sırtıma minik ellerinle "pış pış pış" yaptığın gibi sev beni, çevrendekileri, tüm insanları...Sev ve sevil...